| ز بیگانه قیصر به پرداخت جای | پر اندیشه بنشست با رهنمای | |
| به موبد چنین گفت کای دادخواه | ز گیتی گرفتست ما را پناه | |
| بسازیم تا او بنیرو شود | وزان کهتر بد بی‌آهوشود | |
| به قیصر چنین گفت پس رهنمای | که از فیلسوفان پاکیزه رای | |
| بباید تنی چند بیداردل | که بندند با ما بدین کار دل | |
| فرستاد کس قیصر نامدار | برفتند زان فیلسوفان چهار | |
| جوانان و پیران رومی نژاد | سخنهای دیرینه کردند یاد | |
| که ما تا سکندر بشد زین جهان | ز ایرانیانیم خسته نهان | |
| ز بس غارت و جنگ و آویختن | همان بی‌گنه خیره خون ریختن | |
| کنون پاک یزدان ز کردار بد | به پیش اندر آوردشان کار بد | |
| یکی خامشی برگزین از میان | چوشد کندرو بخت ساسانیان | |
| اگر خسرو آن خسروانی کلاه | بدست آورد سر بر آرد بماه | |
| هم اندر زمان باژ خواهد ز روم | بپا اندر آرد همه مرز وبوم | |
| گرین درخورد با خرد یاد دار | سخنهای ایرانیان باد دار | |
| ازیشان چوبشنید قیصر سخن | یکی دیگر اندیشه افگند بن | |
| سواری فرستاد نزدیک شاه | یکی نامه بنوشت و بنمود راه | |
| ز گفتار بیدار دانندگان | سخنهای دیرینه خوانندگان | |
| چو آمد به نزدیک خسرو سوار | بگفت آنچ بشنید با نامدار | |
| همان نامه‌ی قیصر او را سپرد | سخنهای قیصر برو برشمرد | |
| چو خسرو بدید آن دلش تنگ شد | رخانش ز اندیشه بی‌رنگ شد |