| چونامه بخواند زبان برگشای | به گفتار با تو ندارند پای | |
| ببالوی گفت آنچ قیصر ز من | گشاید زبان بر سرانجمن | |
| ز فرمان و سوگند و پیمان و عهد | تو اندر سخن یاد کن همچو شهد | |
| بدان انجمن تو زبان منی | بهر نیک و بد ترجمان منی | |
| به چیزی که برما نیاید شکست | بکوشید و با آن بسایید دست | |
| تو پیمان گفتار من در پذیر | سخن هرچ گفتم همه یادگیر | |
| شنیدند آواز فرخ جوان | جهاندیده گردان روشن روان | |
| همه خواندند آفرین سر به سر | که جز تو مبادا کسی تاجور | |
| به نزدیک قیصر نهادند روی | بزرگان روشن دل و راست گوی | |
| چو بشنید قیصر کز ایران مهان | فرستاده‌ی شهریار جهان | |
| رسیدند نزدیک ایوان ز راه | پذیره فرستاد چندی سپاه | |
| بیاراست کاخی به دیبای روم | همه پیکرش گوهر و زر بوم | |
| نشست از بر نامور تخت عاج | به سر برنهاد آن دل افروز تاج | |
| بفرمود تا پرده برداشتند | ز دهلیزشان تیز بگذاشتند | |
| گرانمایه گستهم بد پیشرو | پس او چوبالوی و شاپور گو | |
| چو خراد برزین و گرد اندیان | همه تاج بر سر کمر برمیان | |
| رسیدند نزدیک قیصر فراز | چو دیدند بردند پیشش نماز | |
| همه یک زبان آفرین خواندند | بران تخت زر گوهر افشاندند | |
| نخستین بپرسید قیصر ز شاه | از ایران وز لشکر و رنج راه | |
| چو بشنید خراد به رزین برفت | برتخت با نامه‌ی شاه تفت |