| ز گفتار او ماند خسرو شگفت | چو شرم آمدش پوزش اندر گرفت | |
| بدو گفت راهب که پوزش مکن | بپرس از من از بودنیها سخن | |
| بدین آمدن شاد و گستاخ باش | جهان را یکی بارور شاخ باش | |
| که یزدان تو را بی‌نیازی دهد | بلند اخترت سرفرازی دهد | |
| ز قیصر بیابی سلیح و سپاه | یکی دختری از در تاج و گاه | |
| چو با بندگان کار زارت بود | جهاندار بیدار یارت بود | |
| سرانجام بگریزد آن بد نژاد | فراوان کند روز نیکیش یاد | |
| وزان رزم جایی فتد دور دست | بسازد بران بوم جای نشست | |
| چو دوری گزیند ز فرمان تو | بریزند خونش به پیمان تو | |
| بدو گفت خسرو جزین خود مباد | که کردی تو ای پیرداننده یاد | |
| چوگویی بدین چند باشد درنگ | که آید مرا پادشاهی بچنگ | |
| چنین داد پاسخ که ده با دو ماه | برین برگذرد بازیابی کلاه | |
| اگر بر سر آید ده وپنج روز | تو گردی شهنشاه گیتی فروز | |
| بپرسید خسرو کزین انجمن | که کوشد به رنج و به آزار تن | |
| چنین داد پاسخ که بستام نام | گوی برمنش باشد و شادکام | |
| دگر آنک خوانی و را خال خویش | بدو تازه دانی مه و سال خویش | |
| بپرهیز زان مرد ناسودمند | که باشدت زو درد و رنج و گزند | |
| بر آشفت خسرو به بستام گفت | که با من سخن برگشا از نهفت | |
| تو را مادرت نام گستهم کرد | تو گویی که بستامم اندر نبرد | |
| به راهب چنین گفت کینست خال | به خون بود با مادر من همال |