| چو آباد جایی به چنگ آمدش | برآسود و چندی درنگ آمدش | |
| به قیصر یکی نامه بنوشت شاه | ازان باد وباران وابر سیاه | |
| وزان شارستان سوی مانوی راند | که آن را جهاندار مانوی خواند | |
| زما نوییان هرک بیدار بود | خردمند و راد و جهاندار بود | |
| سکوبا و رهبان سوی شهریار | برفتند با هدیه و با نثار | |
| همی‌رفت با شاه چندی سخن | ز باران و آن شارستان کهن | |
| همی‌گفت هرکس که ما بنده‌ایم | به گفتار خسرو سر افگنده‌ایم |