| بدو گفت من قیس بن حارثم | ز آزادگان عرب وارثم | |
| ز مصر آمدم با یکی کاروان | برین کاروان بر منم ساروان | |
| به آب فراتست بنگاه من | از انجا بدین بیشه بد راه من | |
| بدو گفت خسروکه از خوردنی | چه داری هم از چیز گستردنی | |
| که ما ماندگانیم و هم گرسنه | نه توشست ما را نه بار و بنه | |
| بدو گفت تازی که ایدر بایست | مرا با تو چیز و تن جان یکیست | |
| چو بر شاه تازی بگسترد مهر | بیاورد فربه یکی ماده سهر | |
| بکشتند و آتش بر افروختند | ترو خشک هیزم همی‌سوختند | |
| بر آتش پراگند چندی کباب | بخوردن گرفتند یاران شتاب | |
| گرفتند واژ آنک بد دین پژوه | بخوردن شتابید دیگر گروه | |
| بخوردند بی‌نان فراوان کباب | بیاراست هر مهتری جای خواب | |
| زمانی بخفتند و برخاستند | یکی آفرین نو آراستند | |
| بدان دادگر کو جهان آفرید | توانایی و ناتوان آفرید | |
| ازان پس به یاران چنین گفت شاه | که هرکس که او بیش دارد گناه | |
| به پیش من آنکس گرامی ترست | وزان کهتران نیز نامی ترست | |
| هرآنکس کجا بیش دارد بدی | بگشت از من و از ره بخردی | |
| بما بیش باید که دارد امید | سراسر به نیکی دهیدش نوید | |
| گرفتند یاران برو آفرین | که ای پاک دل خسرو پاک دین | |
| بپرسید زان مرد تازی که راه | کدامست و من چون شوم با سپاه | |
| بدو گفت هفتاد فرسنگ بیش | شما را بیابان و کوهست پیش |