| کنون تخت ایران سزاوار تست | برین برگوا بخت بیدارتست | |
| کسی کو بپیچد ز فرمان ما | وگر دور ماند ز پیمان ما | |
| بفرمانش آریم اگر چه گوست | و گر داستان را همه خسروست | |
| بگفت این و بنشست بر جای خویش | خراسان سپهبد بیامد به پیش | |
| چنین گفت کاین پیر دانش پژوه | که چندین سخن گفت پیش گروه | |
| بگویم که او از چه گفت این سخن | جهانجوی و داننده مرد کهن | |
| که این نیکویها ز تو یاد کرد | دل انجمن زین سخن شاد کرد | |
| ولیکن یکی داستانست نغز | اگر بشنود مردم پاک مغز | |
| که زر دشت گوید باستا و زند | که هرکس که از کردگاربلند | |
| بپیچد بیک سال پندش دهید | همان مایه‌ی سودمندش دهید | |
| سرسال اگر بازناید به راه | ببایدش کشتن بفرمان شاه | |
| چو بر دادگر شاه دشمن شود | سرش زود باید که بی‌تن شود | |
| خراسان بگفت این و لب راببست | بیامد بجایی که بودش نشست | |
| ازان پس فرخ زاد برپای خاست | ازان انجمن سر برآورد راست | |
| چنین گفت کای مهتر سودمند | سخن گفتن داد به گر پسند | |
| اگر داد بهتر بود کس مباد | که باشد به گفتار بی‌داد شاد | |
| ببهرام گوید که نوشه بدی | جهان را بدیدار توشه بدی | |
| اگر ناپسندست گفتار ما | بدین نیست پیروزگر یارما | |
| انوشه بدی شاد تاجاودان | زتو دور دست و زبان بدان | |
| بگفت این و بنشست مرد دلیر | خزروان خسرو بیامد چو شیر |