| تو با خسرو شوم گشتی یکی | جهاندیده یی کردی از کودکی | |
| کنون آمدی با دلی پر سخن | که من نو کنم روزگار کهن | |
| بدو گفت بندوی کای سرفراز | زمن راستی جوی و تندی مساز | |
| بدان کان شهنشاه خویش منست | بزرگیش ورادیش پیش منست | |
| فداکردمش جان وبایست کرد | تو گر مهتری گرد کژی مگرد | |
| بدو گفت بهرام من زین گناه | که کردی نخواهمت کردن تباه | |
| ولیکن تو هم کشته بر دست اوی | شوی زود و خوانی مرا راست گوی | |
| نهادند بر پای بندوی بند | ببهرام دادش ز بهر گزند | |
| همی‌بود تا خور شد اندر نهفت | بیامد پر اندیشه دل بخفت |