| فریدونیان نیز خویش تواند | چوکارت شود سخت پیش تواند | |
| چو بشنید خسرو زمین بوس داد | بسی بر نهان آفرین کرد یاد | |
| ببندوی و گردوی و گستهم گفت | که ما با غم و رنج گشتیم جفت | |
| بسازید و یکسر بنه برنهید | برو بوم ایران بدشمن دهید | |
| بگفت این و از دیده آواز خاست | که‌ای شاه نیک اختر و داد وراست | |
| یکی گرد تیره برآمد ز راه | درفشی درفشان میان سپاه | |
| درفشی کجا پیکرش اژدهاست | که چوبینه بر نهروان کرد راست | |
| چوبشنید خسرو بیامد بدر | گریزان برفت او ز پیش پدر | |
| همی‌شد سوی روم برسان گرد | درفشی پس پشت او لاژورد | |
| بپیچید یال و بر و روی را | نگه کرد گستهم و بند وی را | |
| همی‌راندند آن دو تن نرم نرم | خروشید خسرو به آوای گرم | |
| همانا سران تان ز پیش آمدست | که بدخواه تان همچو خویش آمدست | |
| اگر نه چنین نرم راندن چراست | که بهرام نزدیک پشت شماست | |
| بدو گفت بندوی کای شهریار | دلت را ببهرام رنجه مدار | |
| کجا گرد ما را نبیند ز راه | که دورست ز ایدر درفش سیاه | |
| چنین است یارانت را گفت و گوی | که ما را بدین تاختن نیست روی | |
| چو چوبینه آید بایوان شاه | هم آنگه به هرمز دهد تاج وگاه | |
| نشیند چو دستور بردست اوی | بدریا رسد کارگر شست اوی | |
| بقیصر یکی نامه از شهریار | نویسد که این بنده‌ی نابکار | |
| گریزان برفتست زین مرز وبوم | نباید که آرام گیرد بروم |