| سپاهست با او فزون از شمار | سواران و گردان خنجرگزار | |
| اگر ما بگستهم یازیم دست | بگیتی نیابیم جای نشست | |
| دگر آنک باشد دبیر کهن | که برشاه خواند گذشته سخن | |
| سواری که پرورده باشد برزم | بداند همان نیز آیین بزم | |
| ازین هر زمان نو فرستم یکی | تو با درد پژمان مباش اندکی | |
| مدان این زگستهم کاین ایزدیست | ز گفتار و کردار نابخردیست | |
| دل تو بدین درد خرسند باد | همان با خرد نیز پیوند باد | |
| بگفت این و گریان بیامد زپیش | نکرد آشکارا بکس راز خویش | |
| پسر مهربان‌تر بد از شهریار | بدین داستان زد یکی هوشیار | |
| که یار زبان چرب و شیرین سخن | که از پیر نستوه گشته کهن | |
| هنرمند گر مردم بی‌هنر | بفرجام هم خاک دارد ببر |