| هرآنکس که هست از شما نیکبخت | همه شاد باشید زین تاج وتخت | |
| میان بزرگان درخشش مراست | چوبخشایش داد و بخشش مراست | |
| شما مهربانی بافزون کنید | ز دل کینه و آز بیرون کنید | |
| هر آنکس که پرهیز کرد از دو کار | نبیند دو چشمش بد روزگار | |
| بخشنودی کردگار جهان | بکوشید یکسر کهان و مهان | |
| دگر آنک مغزش بود پرخرد | سوی ناسپاسی دلش ننگرد | |
| چو نیکی فزایی بروی کسان | بود مزد آن سوی تو نارسان | |
| میامیز با مردم کژ گوی | که او را نباشد سخن جز بروی | |
| وگر شهریارت بود دادگر | تو بر وی بسستی گمانی مبر | |
| گر ای دون که گویی نداند همی | سخنهای شاهان بخواند همی | |
| چو بخشایش از دل کند شهریار | تو اندر زمین تخم کژی مکار | |
| هرآنکس که او پند ما داشت خوار | بشوید دل از خوبی روزگار | |
| چوشاه از تو خشنود شد راستیست | وزو سر بپیچی درکاستیست | |
| درشتیش نرمیست در پند تو | بجوید که شد گرم پیوند تو | |
| ز نیکی مپرهیز هرگز به رنج | مکن شادمان دل به بیداد گنج | |
| چو اندر جهان کام دل یافتی | رسیدی بجایی که بشتافتی | |
| چو دیهیم هفتاد بر سرنهی | همه گرد کرده به دشمن دهی | |
| بهر کار درویش دارد دلم | نخواهم که اندیشه زو بگسلم | |
| همی‌خواهم از پاک پروردگار | که چندان مرا بر دهد روزگار | |
| که درویش را شاد دارم به گنج | نیارم دل پارسا را به رنج |