| یکی جای دورش فرود آورید | بدان نامه پادشا ننگرید | |
| یکی هفته هرکش که بد رای زن | به نزدیک قیصر شدند انجمن | |
| سرانجام گفتند ما کهتریم | ز فرمان شاه جهان نگذریم | |
| سزا خود ز کسری چنین نامه بود | نه برکام بایست بدکامه بود | |
| که امروز قیصر جوانست و نو | به گوهر بدین مرزها پیشرو | |
| یک امسال با مرد برنا مکاو | به عنوان بیشی و با باژ و ساو | |
| بهرپایمردی و خودکامه‌ای | نبشتند بر ناسزا نامه‌ای | |
| بعنوان ز قیصر سرافراز روم | جهان سر به سر هرچ جز روم شوم | |
| فرستاده‌ی شاه ایران رسید | بگوید ز بازار ما هرچ دید | |
| از اندوه و شادی سخن هرچ گفت | غم و شادمانی نباید نهفت | |
| بشد قیصر و تازه شد قیصری | که سر بر فرازد ز هرمهتری | |
| ندارد ز شاهان کسی را بکس | چه کهتر بود شاه فریادرس | |
| چو قرطاس رومی بیاراستند | بدربر فرستاده را خواستند | |
| چوبشنید دانا که شد رای راست | بیامد بدر پاسخ نامه خواست | |
| ورا ناسزا خلعتی ساختند | ز بیگانه ایوان بپرداختند | |
| بدو گفت قیصر نه من چاکرم | نه از چین و هیتالیان کمترم | |
| ز مهتر سبک داشتن ناسزاست | وگر شاه تو بر جهان پادشاست | |
| بزرگ آنک او را بسی دشمنست | مرا دشمن و دوست بردامنست | |
| چه داری بزرگی تو از من دریغ | همی آفتاب اندر آری بمیغ | |
| نه از تابش او همی کم شود | وگر خون چکاند برونم شود |