| چنان بد که کسری بدان روزگار | برفت از مداین ز بهر شکار | |
| همی‌تاخت با غرم و آهو به دشت | پراگند شد غرم و او مانده گشت | |
| ز هامون بر مرغزاری رسید | درخت و گیا دید و هم سایه دید | |
| همی‌راند با شاه بوزرجمهر | ز بهر پرستش هم از بهر مهر | |
| فرود آمد از بارگی شاه نرم | بدان تاکند برگیا چشم گرم | |
| ندید از پرستندگان هیچکس | یکی خوب رخ ماند با شاه بس | |
| بغلتید چندی بران مرغزار | نهاده سرش مهربان برکنار | |
| همیشه ببازوی آن شاه بر | یکی بند بازو بدی پرگهر | |
| برهنه شد از جامه بازوی او | یکی مرغ رفت از هوا سوی او | |
| فرودآمد از ابر مرغ سیاه | ز پرواز شد تا ببالین شاه | |
| ببازو نگه کرد وگوهر بدید | کسی رابه نزدیک او برندید | |
| همه لشکرش گرد آن مرغزار | همی‌گشت هرکس ز بهر شکار | |
| همان شاه تنها بخواب اندرون | نه بر گرد او برکسی رهنمون | |
| چومرغ سیه بند بازوی بدید | سر در ز آن گوهران بردرید | |
| چوبدرید گوهر یکایک بخورد | همان در خوشاب و یاقوت زرد | |
| بخورد و ز بالین او بر پرید | همانگه ز دیدار شد ناپدید | |
| دژم گشت زان کار بوزرجمهر | فروماند از کارگردان سپهر | |
| بدانست کمد بتنگی نشیب | زمانه بگیرد فریب و نهیب | |
| چوبیدارشد شاه و او را بدید | کزان سان همی لب بدندان گزید | |
| گمانی چنان برد کو را بخواب | خورش کرد بر پرورش برشتاب |