| همان به که این زن بود شهریار | که او ماند زین مهتران یادگار | |
| زگفتار او رام گشت انجمن | فرستاده شد نزد آن پاک تن | |
| که تخت دو فرزند را خود بگیر | فزاینده کاریست این ناگزیر | |
| چوفرزند گردد سزاوار گاه | بدو ده بزرگی و گنج و سپاه | |
| ازان پس هم آموزگارش تو باش | دلارام و دستور و رایش تو باش | |
| به گفتار ایشان زن نیک بخت | بیفراخت تاج و بیاراست تخت | |
| فزونی وخوبی وفرهنگ وداد | همه پادشاهی بدو گشت شاد | |
| دوموبد گزین کرد پاکیزه‌رای | هنرمند و گیتی سپرده به پای | |
| بدیشان سپرد آن دو فرزند را | دو مهتر نژاد خردمند را | |
| نبودند ز ایشان جدا یک زمان | بدیدار ایشان شده شادمان | |
| چو نیرو گرفتند و دانا شدند | بهر دانشی بر توانا شدند | |
| زمان تا زمان یک ز دیگر جدا | شدندی برمادر پارسا | |
| که ازماکدامست شایسته‌تر | به دل برتر و نیز بایسته‌تر | |
| چنین گفت مادر به هر دو پسر | که تا از شما باکه یابم هنر | |
| خردمندی ورای و پرهیز و دین | زبان چرب و گوینده و بفرین | |
| چودارید هر دو ز شاهی نژاد | خرد باید و شرم و پرهیز وداد | |
| چوتنها شدی سوی مادر یکی | چنین هم سخن راندی اندکی | |
| که از ما دو فرزند کشور کراست | به شاهی و این تخت و افسرکراست | |
| بدو مام گفتی که تخت آن تست | هنرمندی و رای و بخت آن تست | |
| به دیگر پسرهم ازینسان سخن | همی‌راندی تا سخن شد کهن |