| همه پادشاهی شود پرگزند | اگر شهریاری نباشد بلند | |
| به دنبر برادر بد آن شاه را | خردمند وشایسته‌ی گاه را | |
| کجا نام آن نامور مای بود | به دنبر نشسته دلارای بود | |
| جهاندیدگان یک به یک شاه‌جوی | ز سندل به دنبر نهادند روی | |
| بزرگان کشمیر تا مرز چین | به شاهی بدو خواندند آفرین | |
| ز دنبر بیامد سرافراز مای | به تخت کیان اندر آورد پای | |
| همان تاج جمهور بر سر نهاد | بداد و ببخشش در اندر گشاد | |
| چو با سازشد مام گو را بخواست | بپرورد و با جان همی‌داشت راست | |
| پری چهره آبستن آمد ز مای | پسر زاد ازین نامور کدخدای | |
| ورا پادشا نام طلخند کرد | روان را پر از مهر فرزند کرد | |
| دوساله شد این خرد و گو هفت سال | دلاور گوی بود با فر و یال | |
| پس از چند گه مای بیمار شد | دل زن برو پر ز تیمار شد | |
| دوهفته برآمد به زاری بمرد | برفت وجهان دیگری را سپرد | |
| همه سندلی زار و گریان شدند | ز درد دل مای بریان شدند | |
| نشستند یک ماه باسوگ شاه | سرماه یک سر بیامد سپاه | |
| همه نامداران وگردان شهر | هرآنکس که او را خرد بود بهر | |
| سخن رفت هرگونه بر انجمن | چنین گفت فرزانه‌ای رای‌زن | |
| که این زن که از تخم جمهور بود | همیشه ز کردار بد دور بود | |
| همه راستی خواستی نزد شوی | نبود ایچ تابود جز دادجوی | |
| نژادیست این ساخته داد را | همه راستی را و بنیاد را |