| چنین داد پاسخ که فرخنده‌رای | چو از پیش او من برفتم ز جای | |
| مرا گفت کین مهره‌ی ساج و عاج | ببر پیش تخت خداوند تاج | |
| بگویش که با موبد و رای‌زن | بنه پیش و بنشان یکی انجمن | |
| گر این نغز بازی به جای آورند | پسندیده و دلربای آورند | |
| همین بدره و برده و باژ و ساو | فرستیم چندانک داریم تاو | |
| و گر شاه و فرزانگان این به جای | نیارند روشن ندارند رای | |
| وگر شاه وفرزانگان این بجای | نیارند روشن ندارند رای | |
| نباید که خواهد ز ما باژ و گنج | دریغ آیدش جان دانا به رنج | |
| چو بیند دل و رای باریک ما | فزونتر فرستد به نزدیک ما | |
| برتخت آن شاه بیداربخت | بیاورد و بنهاد شطرنج وتخت | |
| چنین گفت با موبدان و ردان | که‌ای نامور پاک دل بخردان | |
| همه گوش دارید گفتار اوی | هم آن را هشیار سالار اوی | |
| بیاراست دانا یکی رزمگاه | به قلب اندرون ساخته جای شاه | |
| چپ و راست صف برکشیده سوار | پیاده به پیش اندرون نیزه دار | |
| هشیوار دستور در پیش شاه | به رزم اندرونش نماینده راه | |
| مبارز که اسب افگند بر دو روی | به دست چپش پیل پرخاشجوی | |
| وزو برتر اسبان جنگی به پای | بدان تاکه آید به بالای رای | |
| چو بوزرجمهر آن سپه را براند | همه انجمن درشگفتی بماند | |
| غمی شد فرستاده‌ی هند سخت | بماند اندر آن کار هشیار بخت | |
| شگفت اندرو مرد جادو بماند | دلش را به اندیشه اندر نشاند |