| یکی گفت وپرسید و دیگر شنید | نیاورد کس راه بازی پدید | |
| برفتند یکسر پرآژنگ چهر | بیامد برشاه بوزرجمهر | |
| ورا زان سخن نیک ناکام دید | به آغاز آن رنج فرجام دید | |
| به کسری چنین گفت کای پادشا | جهاندار و بیدار و فرمانروا | |
| من این نغز بازی به جای آورم | خرد را بدین رهنمای آورم | |
| بدو گفت شاه این سخن کارتست | که روشن‌روان بادی وتندرست | |
| کنون رای قنوج گوید که شاه | ندارد یکی مرد جوینده راه | |
| شکست بزرگ است بر موبدان | به در گاه و بر گاه و بر بخردان | |
| بیاورد شطرنج بوزرجمهر | پراندیشه بنشست و بگشاد چهر | |
| همی‌جست بازی چپ و دست راست | همی‌راند تا جای هریک کجاست | |
| به یک روز و یک شب چو بازیش یافت | از ایوان سوی شاه ایران شتافت | |
| بدو گفت کای شاه پیروزبخت | نگه کردم این مهره و مشک و تخت | |
| به خوبی همه بازی آمد به جای | به بخت بلند جهان کدخدای | |
| فرستاده‌ی شاه را پیش خواه | کسی را که دارند ما را نگاه | |
| شهنشاه باید که بیند نخست | یکی رزمگاهست گویی درست | |
| ز گفتار او شاد شد شهریار | ورا نیک پی خواند و به روزگار | |
| بفرمود تا موبدان و ردان | برفتند با نامور بخردان | |
| فرستاده رای را پیش خواند | بران نامور پیشگاهش نشاند | |
| بدو گفت گوینده بوزرجمهر | که ای موبد رای خورشید چهر | |
| ازین مهرها رای با توچه گفت | که همواره با توخرد باد جفت |