| کسی کو بدانش برد رنج بیش | بفرمای تا تخت شطرنج پیش | |
| نهند و ز هر گونه رای آورند | که این نغز بازی به جای آورند | |
| بدانند هرمهره‌ای را به نام | که گویند پس خانه‌ی او کدام | |
| پیاده بدانند و پیل و سپاه | رخ واسب و رفتار فرزین و شاه | |
| گراین نغز بازی به جای آورند | درین کار پاکیزه رای آورند | |
| همان باژ و ساوی که فرمودشاه | به خوبی فرستم بران بارگاه | |
| وگر نامداران ایران گروه | ازین دانش آیند یک سر ستوه | |
| چو با دانش ما ندارند تاو | نخواهند زین بوم و بر باژ و ساو | |
| همان باژ باید پذیرفت نیز | که دانش به از نامبردار چیز | |
| دل و گوش کسری بگوینده داد | سخنها برو کرد گوینده یاد | |
| نهادند شطرنج نزدیک شاه | به مهره درون کرد چندی نگاه | |
| ز تختش یکی مهره از عاج بود | پر از رنگ پیکر دگر ساج بود | |
| بپرسید ازو شاه پیروزبخت | ازان پیکر ومهره ومشک وتخت | |
| چنین داد پاسخ که ای شهریار | همه رسم و راه از در کارزار | |
| ببینی چویابی به بازیش راه | رخ و پیل و آرایش رزمگاه | |
| بدو گفت یک هفته ما را زمان | ببازیم هشتم به روشن‌روان | |
| یکی خرم ایوان بپرداختند | فرستاده را پایگه ساختند | |
| رد وموبدان نماینده راه | برفتند یک سر به نزدیک شاه | |
| نهادند پس تخت شطرنج پیش | نگه کرد هریک ز اندازه بیش | |
| بجستند و هر گونه‌ای ساختند | ز هر دست یکبارش انداختند |