| ز کوه و بیابان وز ریگ و شخ | بجوشید لشکر چو مور و ملخ | |
| چو بگذشت خاقان برود برک | توگفتی همی تیغ بارد فلک | |
| سپاه انجمن کرد بر مای و مرغ | سیه گشت خورشید چون پر چرغ | |
| ز بس نیزه وتیغهای بنفش | درفشیدن گونه گونه درفش | |
| به خارا پر از گرد وکوپال بود | که لشکرگه شاه هیتال بود | |
| بشد غاتفر با سپاهی چو کوه | ز هیتال گرد آور دیده گروه | |
| چو تنگ اندرآمد ز هر سو سپاه | ز تنگی ببستند بر باد راه | |
| درخشیدن تیغهای سران | گراییدن گرزهای گران | |
| توگفتی که آهن زبان داردی | هوا گرز را ترجمان داردی | |
| یکی باد برخاست و گردی سیاه | بشد روشنایی ز خورشید و ماه | |
| کشانی وسغدی شدند انجمن | پر از آب رو کودک و مرد وزن | |
| که تا چون بود کارآن رزمگاه | کرا بردهد گردش هور وماه | |
| یکی هفته آن لشکر جنگجوی | بروی اندر آورده بودند روی | |
| به هر جای برتوده‌ای کشته بود | ز خون خاک وسنک ارغوان گشته بود | |
| ز بس نیزه و گرز و کوپال و تیغ | توگفتی همی سنگ بارد ز میغ | |
| نهان شد بگرد اندرون آفتاب | پر از خاک شد چشم پران عقاب | |
| بهشتم سوی غاتفر گشت گرد | سیه شد جهان چوشب لاژورد | |
| شکست اندر آمد به هیتالیان | شکستی که بستنش تا سالیان | |
| ندیدند وهرکس کزیشان بماند | به دل در همی نام یزدان بخواند | |
| پراگنده بر هر سویی خسته بود | همه مرز پرکشته وبسته بود |