| گوی غاتفر نام سالارشان | به جنگ اندورن نامبردارشان | |
| چو آگه شد از کار خاقان چین | وزان هدیه‌ی شهریار زمین | |
| ز لشکر جهاندیده گان را بخواند | سخن سر به سر پیش ایشان براند | |
| چنین گفت باسرکشان غاتفر | که مارا بدآمد ز اختر به سر | |
| اگر شاه ایران و خاقان چین | بسازند وز دل کنند آفرین | |
| هراسست زین دوستی بهر ما | برین روی ویران شود شهرما | |
| بباید یکی تاختن ساختن | جهان از فرستاده پرداختن | |
| زلشکر یکی نامور برگزید | سرافراز جنگی چنانچون سزید | |
| بتاراج داد آن همه خواسته | هیونان واسبان آراسته | |
| فرستاده را سر بریدند پست | ز ترکان چینی سواری نجست | |
| چوآگاهی آمد به خاقان چین | دلش گشت پر درد و سر پر ز کین | |
| سپه را ز قجغارباشی براند | به چین وختن نامداری نماند | |
| ز خویشان ارجاسب وافراسیاب | نپرداخت یک تن به آرام و خواب | |
| برفتند یکسر به گلزریون | همه سر پر از خشم و دل پر زخون | |
| سپهدار خاقان چین سنجه بود | همی به آسمان بر زد از خاک دود | |
| ز جوش سواران به چاچ اندرون | چو خون شد به رنگ آب گلزریون | |
| چو آگاه شد غاتفر زان سخن | که خاقان چینی چه افگند بن | |
| سپاهی ز هیتالیان برگزید | که گشت آفتاب ازجهان ناپدید | |
| زبلخ وز شگنان و آموی و زم | سلیح وسپه خواست و گنج درم | |
| ز سومان وز ترمذ و ویسه گرد | سپاهی برآمد زهرسوی گرد |