| که بگزارد این خواب شاه جهان | نهفته بر آرد ز بند نهان | |
| یکی بدره آگنده او را دهند | سپاسی به شاه جهان برنهند | |
| به هر سو بشد موبدی کاردان | سواری هشیوار بسیار دان | |
| یکی از ردان نامش آزادسرو | ز درگاه کسری بیامد به مرو | |
| بیامد همه گرد مرو او بجست | یکی موبدی دید بازند و است | |
| همی کودکان را بیاموخت زند | به تندی و خشم و ببانگ بلند | |
| یکی کودکی مهتر ایدر برش | پژوهنده زند وا ستا سرش | |
| همی‌خواندندیش بوزرجمهر | نهاده بران دفتر از مهر چهر | |
| عنانرا بپیچید موبد ز راه | بیامد بپرسید زو خواب شاه | |
| نویسنده گفت این نه کارمنست | زهر دانشی زند یارمنست | |
| ز موبد چو بشنید بوزرجمهر | بدو داد گوش و بر افروخت چهر | |
| باستاد گفت این شکارمنست | گزاریدن خواب کارمنست | |
| یکی بانگ برزد برو مرد است | که تو دفتر خویش کردی درست | |
| فرستاده گفت ای خردمند مرد | مگر داند او گرد دانا مگرد | |
| غمی شد ز بوزرجمهر اوستاد | بگوی آنچ داری بدو گفت یاد | |
| نگویم من این گفت جز پیش شاه | بدانگه که بنشاندم پیش گاه | |
| بدادش فرستاده اسب و درم | دگر هرچ بایستش از بیش و کم | |
| برفتند هر دو برابر ز مرو | خرامان چو زیر گل اندر تذرو | |
| چنان هم گرازان و گویان ز شاه | ز فرمان وز فر وز تاج و گاه | |
| رسیدند جایی کجا آب بود | چو هنگامه خوردن و خواب بود |