| کنون من به دستوری شهریار | بسیجم برین گونه بر کارزار | |
| کزین کینه و خون پیروز شاه | بنالد ز چرخ روان هور و ماه | |
| فرستاده زین روی برداشت پای | وزان سوی گریان بشد باز جای | |
| بیاراست لشکر چو پر تذرو | بیامد ز زاولستان سوی مرو | |
| یکی مرد بگزید بیداردل | که آهسته دارد به گفتار دل | |
| نویسنده‌ی نامه را گفت خیز | که آمد سر خامه را رستخیز | |
| یکی نامه بنویس زی خوشنواز | که ای بی‌خرد روبه دیوساز | |
| گنهکار کردی به یزدان تنت | شود مویه گر بر تو پیراهنت | |
| به شاه آنک تو کردی ای بیوفا | ببینی کنون زور تیغ جفا | |
| به کشتی شهنشاه را بی‌گناه | نبیره جهاندار بهرام شاه | |
| یکی کین نو ساختی در جهان | که آن کینه هرگز نگردد نهان | |
| چرا پیش او چون یکی چابلوس | نرفتی چو برخاست آوای کوس | |
| نیای تو زین خاندان زنده بود | پدر پیش بهرام پاینده بود | |
| من اینک به مرو آمدم کینه‌خواه | نماند به هیتالیان تاج و گاه | |
| اسیران و آن خواسته هرچ هست | که از رزمگاه آمدستت بدست | |
| همه بازخواهم به شمشیر کین | بخ مرو آورم خاک توران زمین | |
| نمانم جهان را بفرزند تو | نه بر دوده و خویش و پیوند تو | |
| بفرمان یزدان ببرم سرت | ز خون همچو دریا کنم کشورت | |
| نه کین باشد این چند گویم دراز | که از کین پیروز با خوشنواز | |
| شود زیر خاک پی من تباه | به یزدان روانش بود دادخواه |