| برفتند خشنود ز ایوان اوی | به یزدان سپرده تن و جان اوی | |
| بدآنگه که پیروز شد سوی جنگ | یکی پهلوان جست با رای و سنگ | |
| که باشد نگهبان تخت و کلاه | بلاش جوان را بود نیکخواه | |
| بدان کار شایسته بد سوفزای | یکی نامور بود پاکیزه‌رای | |
| جهاندیده از شهر شیراز بود | سپهبددل و گردن‌افراز بود | |
| هم او مرزبان بد بزابلستان | ببست و بغزنین و کابلستان | |
| چو آگاهی آمد سوی سوفزای | ز پیروز بی‌رای و بی‌رهنمای | |
| ز مژگان سرشکش برخ برچکید | همه جامه‌ی پهلوی بردرید | |
| ز سر برگرفتند گردان کلاه | به ماتم نشستند با سوگ شاه | |
| همی‌گفت بر کینه‌ی شهریار | بلاش جوان چون بود خواستار | |
| بدانست کان کار بی‌سود شد | سر تاج شاهی پر از دود شد | |
| سپاه پراگنده را گرد کرد | بزد کوس وز دشت برخاست گرد | |
| فراز آمدش تیغزن صد هزار | همه جنگجوی از در کارزار | |
| درم داد و آن لشکر آباد کرد | دل مردم کینه‌ور شاد کرد | |
| فرستاده‌ای خواند شیرین‌زبان | خردمند و بیدار و روشن‌روان | |
| یکی نامه بنوشت پر داغ و درد | دو دیده پر از آب و رخسار زرد | |
| به نامه درون پندها یاد داد | ز جمشید و کیخسرو کیقباد | |
| وزان پس فرستاد نزد بلاش | که شاها تو از مرگ غمگین مباش | |
| که این مرگ هر کس نخواهد چشید | شکیبایی و نام باید گزید | |
| ز باد آمده باز گردد بدم | یکی داد خواندش و دیگر ستم |