| هر آنکس که دارد نهانی غله | وگر گاو و گر گوسفند و گله | |
| به نرخی فروشد که او را هواست | که از خوردنی جانور بی‌نواست | |
| به هر کارداری و خودکامه‌ای | فرستاد تازان یکی نامه‌ای | |
| که انبارها برگشایند باز | به گیتی برآنکس که هستش نیاز | |
| کسی گر بمیرد بنایافت نان | ز برنا و از پیر مرد و زنان | |
| بریزم ز تن خون انباردار | کجا کار یزدان گرفتست خوار | |
| بفرمود تا خانه بگذاشتند | به دشت آمد و دست برداشتند | |
| همی به آسمان اندر آمد خروش | ز بس مویه و درد و زاری و جوش | |
| ز کوه و بیابان وز دشت و غار | ز یزدان همی‌خواستی زینهار | |
| برین گونه تا هفت سال از جهان | ندیدند سبزی کهان و مهان | |
| بهشتم بیامد مه فوردین | برآمد یکی ابر با آفرین | |
| همی در بارید بر خاک خشک | همی‌آمد از بوستان بوی مشک | |
| شده ژاله برگل چو مل در قدح | همی‌تافت از ابر قوس قزح | |
| زمانه‌برست از بد بدگمان | به هرجای بر زه نهاده کمان | |
| چو پیروز ازان روز تنگی‌برست | بر آرام بر تخت شاهی نشست | |
| یکی شارستان کرد پیروز کام | بفرمود کو را نهادند نام | |
| جهاندار گوینده گفت این ریست | که آرمام شاهان فرخ پیست | |
| دگر کرد بادان پیروزنام | خنیده بهرجایش آرام و کام | |
| که اکنونش خوانی همی اردبیل | که قیصر بدو دارد از داد میل | |
| چو این بومها یکسر آباد کرد | دل مردم پر خرد شاد کرد |