| سواری ز قنوج تازان برفت | به آگاهی رفتن شاه تفت | |
| که برزوی و ایرانیان رفته‌اند | همان دختر شاه را برده‌اند | |
| شنید این سخن شنگل از نیک‌خواه | چو آتش بیامد ز نخچیرگاه | |
| همه لشکر خویش را برنشاند | پس شاه بهرام لشکر براند | |
| بدین‌گونه تا پیش دریا رسید | سپینود و بهرام یل را بدید | |
| غمی گشت و بگذاشت دریا به خشم | ازان سوی دریا چو بر کرد چشم | |
| بدیدش سپینود و بهرام را | مران مرد بی‌باک خودکام را | |
| به دختر چنین گفت کای بدنژاد | که چون تو ز تخم بزرگان مباد | |
| تو با این فریبنده مرد دلیر | ز دریا گذشتی به کردار شیر | |
| که بی‌آگهی من به ایران شوی | ز مینوی خرم به ویران شوی | |
| ببینی کنون زخم ژوپین من | چو ناگاه رفتی ز بالین من | |
| بدو گفت بهرام کای بدنشان | چرا تاختی باره چون بیهشان | |
| مرا آزمودی گه کارزار | چنانم که با باده و میگسار | |
| تو دانی که از هندوان صدهزار | بود پیش من کمتر از یک سوار | |
| چو من باشم و نامور یار سی | زره‌دار با خنجر پارسی | |
| پر از خون کنم کشور هندوان | نمانم که باشد کسی با روان | |
| بدانست شنگل که او راست گفت | دلیری و گردی نشاید نهفت | |
| بدو گفت شنگل که فرزند را | بیفگندم و خویش و پیوند را | |
| ز دیده گرامی‌ترت داشتم | به سر بر همی افسرت داشتم | |
| ترا دادم آن را که خود خواستی | مرا راستی بد ترا کاستی |