| چو بهرام با دخت شنگل بساخت | زن او همی شاه گیتی شناخت | |
| شب و روز گریان بد از مهر اوی | نهاده دو چشم اندران چهر اوی | |
| چو از مهرشان شنگل آگاه شد | ز بدها گمانیش کوتاه شد | |
| نشستند یک روز شادان بهم | همی رفت هرگونه از بیش و کم | |
| سپینود را گفت بهرامشاه | که دانم که هستی مرا نیک‌خواه | |
| یکی راز خواهم همی با تو گفت | چنان کن که ماند سخن در نهفت | |
| همی رفت خواهم ز هندوستان | تو باشی بدین کار همداستان | |
| به تنها بگویم ترا یک سخن | نباید که داند کس از انجمن | |
| به ایران مرا کار زین بهترست | همم کردگار جهان یاورست | |
| به رفتن گر ایدونک رای آیدت | به خوبی خرد رهنمای آیدت | |
| به هر جای نام تو بانو بود | پدر پیش تختت به زانو بود | |
| سپینود گفت ای سرافراز مرد | تو بر خیره از راه دانش مگرد | |
| بهین زنان جهان آن بود | کزو شوی همواره خندان بود | |
| اگر پاک جانم ز پیمان تو | بپیچد به بیزارم از جان تو | |
| بدو گفت بهرام پس چاره کن | وزین راز مگشای بر کس سخن | |
| سپینود گفت ای سزاوار تخت | بسازم اگر باشدم یار بخت | |
| یکی جشنگاهست ز ایدر نه دور | که سازد پدرم اندران بیشه سور | |
| که دارند فرخ مران جای را | ستایند جای بت‌آرای را | |
| بود تا بران بیشه فرسنگ بیست | که پیش بت اندر بباید گریست | |
| بدان جای نخچیر گوران بود | به قنوج در عود سوزان بود |