| چو زین آگهی شد به فغفور چین | که با فر مردی ز ایران زمین | |
| به نزدیک شنگل فرستاده بود | همانا ز ایران تهم‌زاده بود | |
| بدو داد شنگل یکی دخترش | که بر ماه ساید همی افسرش | |
| یکی نامه نزدیک بهرامشاه | نوشت آن جهاندار با دستگاه | |
| به عنوان بر از شهریار جهان | سر نامداران و شاه مهان | |
| به نزد فرستاده‌ی پارسی | که آمد به قنوج با یار سی | |
| دگر گفت کامد بما آگهی | ز تو نامور مرد با فرهی | |
| خردمندی و مردی و رای تو | فشرده به هرجای بر پای تو | |
| کجا کرگ و آن نامور اژدها | ز شمشیر تیزت نیامد رها | |
| بتو داد دختر که پیوند ماست | که هندوستان خاک او را بهاست | |
| سر خویش را بردی اندر هوا | به پیوند این شاه فرمانروا | |
| به ایران بزرگیست این شاه را | کجا کهترش افسر ماه را | |
| به دستوری شاه در بر گرفت | به قنوج شد یار دیگر گرفت | |
| کنون رنج بردار و ایدر بیای | بدین مرز چندانک باید به پای | |
| به دیدار تو چشم روشن کنیم | روان را ز رای تو جوشن کنیم | |
| چو خواهی که ز ایدر شوی باز جای | زمانی نگویم بر من بپای | |
| برو شاد با خلعت و خواسته | خود و نامداران آراسته | |
| ترا آمدن پیش من ننگ نیست | چو با شاه ایران مرا جنگ نیست | |
| مکن سستی از آمدن هیچ رای | چو خواهی که برگردی ایدر مپای | |
| چو نامه بیامد به بهرام گور | به دلش اندر افتاد زان نامه شور |