| نویسنده بر خواند و پاسخ نوشت | به پالیز کین بر درختی بکشت | |
| سر نامه گفت آنچ گفتی رسید | دو چشم تو جز کشور چین ندید | |
| به عنوان بر از پادشاه جهان | نوشتی سرافراز و تاج مهان | |
| جز آن بد که گفتی سراسر سخن | بزرگی نو را نخواهم کهن | |
| شهنشاه بهرام گورست و بس | چنو در زمانه ندانیم کس | |
| به مردی و دانش به فر و نژاد | چنو پادشا کس ندارد به یاد | |
| جهاندار پیروزگر خواندش | ز شاهان سرافرازتر خواندش | |
| دگر آنک گفتی که من کرده‌ام | به هندوستان رنجها برده‌ام | |
| همان اختر شاه بهرام بود | که با فر و اورند و بانام بود | |
| هنر نیز ز ایرانیانست و بس | ندارند کرگ ژیان را به کس | |
| همه یکدلانند و یزدان‌شناس | به نیکی ندارند ز اختر سپاس | |
| دگر آنک دختر به من داد شاه | به مردی گرفتم چنین پیشگاه | |
| یکی پادشا بود شنگل بزرگ | به مردی همی راند از میش گرگ | |
| چو با من سزا دید پیوند خویش | به من داد شایسته فرزند خویش | |
| دگر آنک گفتی که خیز ایدر آی | به نیکی بباشم ترا رهنمای | |
| مرا شاه ایران فرستد به هند | به چین آیم از بهر چینی پرند | |
| نباشد ز من بنده همداستان | که رانم بدین گونه‌بر داستان | |
| دگر آنک گفتی که با خواسته | به ایران فرستمت آراسته | |
| مرا کرد یزدان ازان بی‌نیاز | به چیز کسان دست کردن دراز | |
| ز بهرام دارم به بخشش سپاس | نیایش کنم روز و شب در سه پاس |