| همان شاه شنگل دلی پر ز درد | همی داشت از کار او روی زرد | |
| شب آمد بیاورد فرزانه را | همان مردم خویش و بیگانه را | |
| چنین گفت کاین مرد بهرامشاه | بدین زور و این شاخ و این دستگاه | |
| نباشد همی ایدر از هیچ روی | ز هرگونه آمیختم رنگ و بوی | |
| گر از نزد ما او به ایران شود | به نزدیک شاه دلیران شود | |
| سپاه مرا سست خواند به کار | به هندوستان نیست گوید سوار | |
| سرافراز گردد مگر دشمنم | فرستاده را سر ز تن برکنم | |
| نهانش همی کرد خواهم تباه | چه بینید این را چه دانید راه | |
| بدو گفت فرزانه کای شهریار | دلت را بدین‌گونه رنجه مدار | |
| فرستاده‌ی شهریاران کشی | به غمری برد راه و بیدانشی | |
| کس اندیشه زین‌گونه هرگز نکرد | به راه چنین رای هرگز مگرد | |
| بر مهتران زشت‌نامی بود | سپهبد به مردم گرامی بود | |
| پس‌انگه بیاید از ایران سپاه | یکی تاجداری چو بهرامشاه | |
| نماند ز ما کس بدینجا درست | ز نیکی نباید ترا دست شست | |
| رهانیده‌ی ماست از اژدها | نه کشتن بود رنج او را بها | |
| بدین بوم ما اژدها کشت و کرگ | به تن زندگانی فزایش نه مرگ | |
| چو بشنید شنگل سخن تیره شد | ز گفتار فرزانگان خیره شد | |
| ببود آن شب و بامداد پگاه | فرستاد کس نزد بهرامشاه | |
| به تنها تن خویش بی‌انجمن | نه دستور بد پیش و نه رای زن | |
| به بهرام گفت ای دلارای مرد | توانگر شدی گرد بیشی مگرد |