| یکی اژدها بود بر خشک و آب | به دریا بدی گاه بر آفتاب | |
| همی درکشیدی به دم ژنده پیل | وزو خاستی موج دریای نیل | |
| چنین گفت شنگل به یاران خویش | بدان تیزهش رازداران خویش | |
| که من زین فرستاده‌ی شیرمرد | گهی شادمانم گهی پر ز درد | |
| مرا پشت بودی گر ایدر بدی | به قنوج بر کشوری سر بدی | |
| گر از نزد ما سوی ایران شود | ز بهرام قنوج ویران شود | |
| چو کهتر چنین باشد و مهتر اوی | نماند برین بوم ما رنگ و بوی | |
| همه شب همی کار او ساختم | یکی چاره‌ی دیگر انداختم | |
| فرستمش فردا بر اژدها | کزو بی‌گمانی نیابد رها | |
| نباشم نکوهیده‌ی کار اوی | چو با اژدها خود شود جنگجوی | |
| بگفت این و بهرام را پیش خواند | بسی داستان دلیران براند | |
| بدو گفت یزدان پاک‌آفرین | ترا ایدر آورد ز ایران زمین | |
| که هندوستان را بشویی ز بد | چنان کز ره نامداران سزد | |
| یکی کار پیش است با درد و رنج | به آغاز رنج و به فرجام گنج | |
| چو این کرده باشی زمانی مپای | به خشنودی من برو باز جای | |
| به شنگل چنین پاسخ آورد شاه | ک از رای تو بگذرم نیست راه | |
| ز فرمان تو نگذرم یک زمان | مگر بد بود گردش آسمان | |
| بدو گفت شنگل که چندین بلاست | بدین بوم ما در یکی اژدهاست | |
| به خشکی و دریا همی بگذرد | نهنگ دم آهنگ را بشمرد | |
| توانی مگر چاره‌یی ساختن | ازو کشور هند پرداختن |