| یکی کرگ بود اندران شهر شاه | ز بالای او بسته بر باد راه | |
| ازان بیشه بگریختی شیر نر | هم از آسمان کرگس تیرپر | |
| یکایک همه هند زو پر خروش | از آواز او کر شدی تیز گوش | |
| به بهرام گفت ای پسندیده مرد | برآید به دست تو این کارکرد | |
| به نزدیک آن کرگ باید شدن | همه چرم او را به تیر آژدن | |
| اگر زو تهی گردد این بوم و بر | به فر تو این مرد پیروزگر | |
| یکی دست باشدت نزدیک من | چه نزدیک این نامدار انجمن | |
| که جاوید در کشور هندوان | بود زنده نام تو تا جاودان | |
| بدو گفت بهرام پاکیزه‌رای | که با من بباید یکی رهنمای | |
| چو بینم به نیروی یزدان تنش | ببینی به خون غرقه پیراهنش | |
| بدو داد شنگل یکی رهنمای | که او را نشیمن بدانست و جای | |
| همی رفت با نیک‌دل رهنمون | بدان بیشه‌ی کرگ ریزنده خون | |
| همی گفت چندی ز آرام اوی | ز بالا و پهنا و اندام اوی | |
| چو بنمود و برگشت و بهرام رفت | خرامان بدان بیشه‌ی کرگ تفت | |
| پس پشت او چند ایرانیان | به پیکار آن کرگ بسته میان | |
| چو از دور دیدند خرطوم اوی | ز هنگش همی پست شد بوم اوی | |
| بدو هرکسی گفت شاها مکن | ز مردی همی بگذرد این سخن | |
| نکردست کس جنگ با کوه و سنگ | وگر چه دلیرست خسرو به چنگ | |
| به شنگل چنین گوی کاین راه نیست | بدین جنگ دستوری شاه نیست | |
| چنین داد پاسخ که یزدان پاک | مرا گر به هندوستان داد خاک |