| ز بهرام شنگل شد اندرگمان | که این فر و این برز و تیر و کمان | |
| نماند همی این فرستاده را | نه هندی نه ترکی نه آزاده را | |
| اگر خویش شاهست گر مهترست | برادرش خوانم هم اندر خورست | |
| بخندید و بهرام را گفت شاه | که ای پرهنر با گهر پیشگاه | |
| برادر توی شاه را بی‌گمان | بدین بخشش و زور و تیر و کمان | |
| که فر کیان داری و زور شیر | نباشی مگر نامداری دلیر | |
| بدو گفت بهرام کای شاه هند | فرستادگان را مکن ناپسند | |
| نه از تخمه‌ی یزدگردم نه شاه | برادرش خوانیم باشد گناه | |
| از ایران یکی مرد بیگانه‌ام | نه دانش پژوهم نه فرزانه‌ام | |
| مرا بازگردان که دورست راه | نباید که یابد مرا خشم شاه | |
| بدو گفت شنگل که تندی مکن | که با تو هنوزست ما را سخن | |
| نبایدت کردن به رفتن شتاب | که رفتن به زودی نباشد صواب | |
| بر ما بباش و دل آرام گیر | چو پخته نخواهی می خام گیر | |
| پس‌انگاه دستور را پیش خواند | ز بهرام با او سخن چند راند | |
| گر این مرد بهرام را خویش نیست | گر از پهلوان نام او بیش نیست | |
| چو گویی دهد او تن‌اندر فریب | گر از گفت من در دل آرد نهیب | |
| تو گویی مر او را نکوتر بود | تو آن گوی با وی که در خور بود | |
| بگویش بران رو که باشد صواب | که پیش شه هند بفزودی آب | |
| کنون گر بباشی به نزدیک اوی | نگه‌داری آن رای باریک اوی | |
| هرانجا که خوشتر ولایت تراست | سپهداری و باژ و ملکت تراست |