| چو بنهاد بر نامه‌بر مهر شاه | برآراست بر ساز نخچیرگاه | |
| به لشکر ز کارش کس آگه نبود | جز از نامدارانش همره نبود | |
| بیامد بدین‌سان به هندوستان | گذشت از بر آب جادوستان | |
| چو نزدیک ایوان شنگل رسید | در پرده و بارگاهش بدید | |
| برآورده‌یی بود سر در هوا | بدربر فراوان سلیح و نوا | |
| سواران و پیلان بدربر به پای | خروشیدن زنگ با کرنای | |
| شگفتی بان بارگه بر بماند | دلش را به اندیشه اندر نشاند | |
| چنین گفت با پرده‌داران اوی | پرستنده و پای‌کاران اوی | |
| که از نزد پیروز بهرامشاه | فرستاده آمد بدین بارگاه | |
| هم اندر زمان رفت سالار بار | ز پرده درون تا بر شهریار | |
| بفرمود تا پرده برداشتند | به ارجش ز درگاه بگذاشتند | |
| خرامان همی رفت بهرام گور | یکی خانه دید آسمانش بلور | |
| ازارش همه سیم و پیکرش زر | نشانده به هر جای چندی گهر | |
| نشسته به نزدیک او رهنمای | پس پشت او ایستاده به پای | |
| برادرش را دید بر زیرگاه | نهاده به سر بر ز گوهر کلاه | |
| چو آمد به نزدیک شنگل فراز | ورا دید با تاج بر تخت ناز | |
| همه پایه‌ی تخت زر و بلور | نشسته برو شاه با فر و زور | |
| بر تخت شد شاه و بردش نماز | همی بود پیشش زمانی دراز | |
| چنین گفت زان کو ز شاهان مهست | جهاندار بهرام یزدان‌پرست | |
| یکی نامه دارم بر شاه هند | نوشته خطی پهلوی بر پند |