| وزیر خردمند بر پای خاست | چنین گفت کی خسرو داد و راست | |
| جهان از بداندیش بی بیم گشت | وزین مرزها رنج و سختی گذشت | |
| مگر نامور شنگل از هندوان | که از داد پیچیده دارد روان | |
| ز هندوستان تا در مرز چین | ز دزدان پرآشوب دارد زمین | |
| به ایران همی دست یازد به بد | بدین داستان کارسازی سزد | |
| تو شاهی و شنگل نگهبان هند | چرا باژ خواهد ز چین و ز سند | |
| براندیش و تدبیر آن بازجوی | نباید که ناخوبی آید بروی | |
| چو بشنید شاه آن پراندیشه شد | جهان پیش او چون یکی بیشه شد | |
| چنین گفت کاین کار من در نهان | بسازم نگویم به کس در جهان | |
| به تنها ببینم سپاه ورا | همان رسم شاهی و گاه ورا | |
| شوم پیش او چون فرستادگان | نگویم به ایران به آزادگان | |
| بشد پاک دستور او با دبیر | جزو هرکسی آنک بد ناگزیر | |
| بگفتند هرگونه از بیش و کم | ببردند قرطاس و مشک و قلم | |
| یکی نامه بنوشت پر پند و رای | پر از دانش و آفرین خدای | |
| سر نامه کرد از نخست آفرین | ز یزدان برآنکس که جست آفرین | |
| خداوند هست و خداوند نیست | همه چیز جفتست و ایزد یکیست | |
| ز چیزی کجا او دهد بنده را | پرستنده و تاج دارنده را | |
| فزون از خرد نیست اندر جهان | فروزنده کهتران و مهان | |
| هرانکس که او شاد شد از خرد | جهان را به کردار بد نسپرد | |
| پشیمان نشد هر که نیکی گزید | که بد آب دانش نیارد مزید |