| چو از کار رومی بپردخت شاه | دلش گشت پیچان ز کار سپاه | |
| بفرمود تا موبد رای‌زن | بشد با یکی نامدار انجمن | |
| ببخشید روی زمین سربسر | ابر پهلوانان پرخاشخر | |
| درم داد و اسپ و نگین و کلاه | گرانمایه را کشور و تاج و گاه | |
| پر از راستی کرد یکسر جهان | وزو شادمانه کهان و مهان | |
| هرانکس که بیداد بد دور کرد | به نادادن چیز و گفتار سرد | |
| وزان پس چنین گفت با موبدان | که ای پرهنر پاک‌دل بخردان | |
| جهان را ز هرگونه دارید یاد | ز کردار شاهان بیداد و داد | |
| بسی دست شاهان ز بیداد و آز | تهی ماند و هم تن ز آرام و ناز | |
| جهان از بداندیش در بیم بود | دل نیک‌مردان به دو نیم بود | |
| همه دست کرده به کار بدی | کسی را نبد کوشش ایزدی | |
| نبد بر زن و زاده کس پادشا | پر از غم دل مردم پارسا | |
| به هر جای گستردن دست دیو | بریده دل از بیم گیهان خدیو | |
| سر نیکویها و دست بدیست | در دانش و کوشش بخردیست | |
| همه پاک در گردن پادشاست | که پیدا شود زو همه کژ و راست | |
| پدر گر به بیداد یازید دست | نبد پاک و دانا و یزدان‌پرست | |
| مدارید کردار او بس شگفت | که روشن دلش رنگ آتش گرفت | |
| ببینید تا جم و کاوس شاه | چه کردند کز دیو جستند راه | |
| پدر همچنان راه ایشان بجست | به آب خرد جان تیره نشست | |
| همه زیردستانش پیچان شدند | فراوان ز تندیش بیجان شدند |