| چو خورشید بر چرخ بنمود دست | شهنشاه بر تخت زرین نشست | |
| فرستاده‌ی قیصر آمد به در | خرد یافته موبد پرگهر | |
| به پیش شهنشاه رفتند شاد | سخنها ز هرگونه کردند یاد | |
| فرستاده را موبد شاه گفت | که ای مرد هشیار بی‌یار و جفت | |
| ز گیتی زیانکارتر کار چیست | که بر کرده‌ی او بباید گریست | |
| چه دانی تو اندر جهان سودمند | که از کردنش مرد گردد بلند | |
| فرستاده گفت آنک دانا بود | همیشه بزرگ و توانا بود | |
| تن مرد نادان ز گل خوارتر | به هر نیکی ناسزاوارتر | |
| ز نادان و دانا زدی داستان | شنیدی مگر پاسخ راستان | |
| بدو گفت موبد که نیکو نگر | بیندیش و ماهی به خشکی مبر | |
| فرستاده گفت ای پسندیده مرد | سخنها ز دانش توان یاد کرد | |
| تو این گر دگرگونه دانی بگوی | که از دانش افزون شود آبروی | |
| بدو گفت موبد که اندیشه کن | کز اندیشه بازیب گردد سخن | |
| ز گیتی هرانکو بی‌آزارتر | چنان دان که مرگش زیانکارتر | |
| به مرگ بدان شاد باشی رواست | چو زاید بد و نیک تن مرگ راست | |
| ازین سودمندی بود زان زیان | خرد را میانجی کن اندر میان | |
| چو بشنید رومی پسند آمدش | سخنهای او سودمند آمدش | |
| بخندید و بر شاه کرد آفرین | بدو گفت فرخنده ایران زمین | |
| که تخت شهنشاه بیند همی | چو موبد بروبر نشیند همی | |
| به دانش جهان را بلند افسری | به موبد ز هر مهتری برتری |