| سپهبد فرستاده را پیش خواند | بران نامور پیشگاهش نشاند | |
| چو بشنید بیدار شاه جهان | فرستاده را خواند پیش مهان | |
| بیامد جهاندیده دانای پیر | سخن‌گوی و بادانش و یادگیر | |
| به کش کرده دست و سرافگنده پست | بر تخت شاهی به زانو نشست | |
| بپرسید بهرام و بنواختش | بر تخت پیروزه بنشاختش | |
| بدو گفت کایدر بماندی تو دیر | ز دیدار این مرز ناگشته سیر | |
| مرا رزم خاقان ز تو باز داشت | به گیتی مرا همچو انباز داشت | |
| کنون روزگار توام تازه شد | ترا بودن ایدر بی‌اندازه شد | |
| سخن هرچ گویی تو پاسخ دهیم | وز آواز تو روز فرخ نهیم | |
| فرستاده‌ی پیر کرد آفرین | که بی‌تو مبادا زمان و زمین | |
| هران پادشاهی که دارد خرد | ز گفت خردمند رامش برد | |
| به یزدان خردمند نزدیک‌تر | بداندیش را روز تاریک‌تر | |
| تو بر مهتران جهان مهتری | که هم مهتر و شاه و هم بهتری | |
| ترا دانش و هوش و دادست و فر | بر آیین شاهان پیروزگر | |
| همانت خرد هست و پاکیزه رای | بر هوشمندان توی کدخدای | |
| که جاوید بادی تن و جان درست | مبیناد گردون میان تو سست | |
| زبانت ترازوست و گفتن گهر | گهر سخته هرگز که بیند به زر | |
| اگر چه فرستاده‌ی قیصرم | همان چاکر شاه را چاکرم | |
| درودی رسانم ز قیصر به شاه | که جاوید باد این سر و تاج و گاه | |
| و دیگر که فرمود تا هفت چیز | بپرسم ز دانندگان تو نیز |