| به نرسی چنین گفت یک روز شاه | کز ایدر برو با نگین و کلاه | |
| خراسان ترا دادم آباد کن | دل زیردستان به ما شاد کن | |
| نگر تا نباشی بجز دادگر | میاویز چنگ اندرین رهگذر | |
| پدر کرد بیداد و پیچد ازان | چو مردی برهنه ز باد خزان | |
| بفرمود تا خلعتش ساختند | گرانمایه گنجی بپرداختند | |
| بدو گفت یزدان پناه تو باد | سر تخت خورشید گاه تو باد | |
| به رفتن دو هفته درنگ آمدش | تن‌آسان خراسان به چنگ آمدش | |
| چو نرسی بشد هفته‌یی برگذشت | دل شاه ز اندیشه پردخته گشت | |
| بفرمود تا موبد موبدان | برفت و بیاورد چندی ردان | |
| بدو گفت شد کار قیصر دراز | رسولش همی دیر یابد جواز | |
| چه مردست و اندر خرد تا کجاست | که دارد روان از خرد پشت راست | |
| بدو گفت موبد انوشه بدی | جهاندار و با فره ایزدی | |
| یکی مرد پیرست با رای و شرم | سخن گفتنش چرب و آواز نرم | |
| کسی کش فلاطون به دست اوستاد | خردمند و بادانش و بانژاد | |
| یکی برمنش بود کامد ز روم | کنون خیره گشت اندرین مرز و بوم | |
| بپژمرد چون لاله در ماه دی | تنش خشک و رخساره همرنگ نی | |
| همه کهترانش به کردار میش | که روز شکارش سگ آید به پیش | |
| به کندی و تندی بما ننگرید | وزین مرز کس را به کس نشمرید | |
| به موبد چنین گفت بهرام گور | که یزدان دهد فر و دیهیم و زور | |
| مرا گر جهاندار پیروز کرد | شب تیره بر بخت من روز کرد |