| چو شد کار توران زمین ساخته | دل شاه ز اندیشه پرداخته | |
| بفرمود تا پیش او شد دبیر | قلم خواست با مشک و چینی حریر | |
| به نرسی یکی نامه فرمود شاه | ز پیکار ترکان و کار سپاه | |
| سر نامه کرد آفرین نهان | ازین بنده بر کردگار جهان | |
| خداوند پیروزی و دستگاه | خداوند بهرام و کیوان و ماه | |
| خداوند گردنده چرخ بلند | خداوند ارمنده خاک نژند | |
| بزرگی و خردی به پیمان اوست | همه بودنی زیر فرمان اوست | |
| نوشتم یکی نامه از مرز چین | به نزد برادر به ایران زمین | |
| به نزد بزرگان ایرانیان | نوشتن همین نامه بر پرنیان | |
| هرانکس که او رزم خاقان ندید | ازین جنگجویان بباید شنید | |
| سپه بود چندانک گفتی سپهر | ز گردش به قیر اندر اندود چهر | |
| همه مرز شد همچو دریای خون | سر بخت بیداد گشته نگون | |
| به رزم اندرون او گرفتار شد | وزو چرخ گردنده بیزار شد | |
| کنون بسته آوردمش بر هیون | جگر خسته و دیدگان پر ز خون | |
| همه گردن سرکشان گشت نرم | زبان چرب و دلها پر از خون گرم | |
| پذیرفت باژ آنک بدخواه بود | به راه آمدند آنک بی‌راه بود | |
| کنون از پس نامه من با سپاه | بیایم به کام دل نیک‌خواه | |
| هیونان کفک‌افگن بادپای | برفتند چون ابر غران ز جای | |
| چو نامه به نزدیک نرسی رسید | ز شادی دل پادشا بردمید | |
| بشد موبد موبدان پیش اوی | هرانکس که بود از یلان جنگ جوی |