| بیاسود در مرو بهرام‌گور | چو آسوده شد شاه و جنگی ستور | |
| ز تیزی روانش مدارا گزید | دلش رای رزم بخارا گزید | |
| به یک روز و یک شب به آموی شد | ز نخچیر و بازی جهانجوی شد | |
| بیامد ز آموی یک پاس شب | گذر کرد بر آب و ریگ فرب | |
| چو خورشید روی هوا کرد زرد | بینداخت پیراهن لاژورد | |
| زمانه شد از گرد چون پر چرغ | جهانجوی بگذشت بر مای و مرغ | |
| همه لشکر ترک بر هم زدند | به بوم و به دشت آتش اندر زدند | |
| ستاره همی دامن ماه جست | پدر بر پسر بر همی راه جست | |
| ز ترکان هرانکس که بد پیش رو | ز پیران و خنجرگزاران تو | |
| همه پیش بهرام رفتند خوار | پیاده پر از خون دل خاکسار | |
| که شاها ردا و بلند اخترا | بر آزادگان جهان مهترا | |
| گر ایدونک خاقان گنهکار گشت | ز عهد جهاندار بیزار گشت | |
| به دستت گرفتار شد بی‌گمان | چو بشکست پیمان شاه جهان | |
| تو خون سر بیگناهان مریز | نه خوب آید از نامداران ستیز | |
| گر از ما همی باژ خواهی رواست | سر بیگناهان بریدن چراست | |
| همه مرد و زن بندگان توایم | به رزم اندر افگندگان توایم | |
| دل شاه بهرام زیشان بسوخت | به دست خرد چشم خشمش بدوخت | |
| ز خون ریختن دست گردان ببست | پراندیشه شد شاه یزدان‌پرست | |
| چو مهر جهاندار پیوسته شد | دل مرد آشفته آهسته شد | |
| بر شاه شد مهتر مهتران | بپذرفت هر سال باژ گران |