| به شبگیر هرمزد خرداد ماه | ازان دشت سوی دهی رفت‌شاه | |
| ببیند که اندر جهان داد هست | بجوید دل مرد یزدان‌پرست | |
| همی راند شبدیز را نرم‌نرم | برین‌گونه تا روز برگشت گرم | |
| همی‌راند حیران و پیچان به راه | به خواب و به آب آرزومند شاه | |
| چنین تا به آباد جایی رسید | به هامون به نزد سرایی رسید | |
| زنی دید بر کتف او بر سبوی | ز بهرام خسرو بپوشید روی | |
| بدو گفت بهرام کایدر سپنج | دهید ار نه باید گذشتن به رنج | |
| چنین گفت زن کای نبرده سوار | تو این خانه چون خانه‌ی خویش دار | |
| چو پاسخ شنید اسپ در خانه راند | زن میزبان شوی را پیش خواند | |
| بدو گفت کاه آر و اسپش بمال | چو گاه جو آید بکن در جوال | |
| خود آمد به جایی که بودش نهفت | ز پیش اندرون رفت و خانه برفت | |
| حصیری بگسترد و بالش نهاد | به بهرام بر آفرین کرد یاد | |
| سوی خانه‌ی آب شد آب برد | همی در نهان شوی را برشمرد | |
| که این پیر و ابله بماند به جای | هرانگه که بیند کس اندر سرای | |
| نباشد چنین کار کار زنان | منم لشکری‌دار دندان کنان | |
| بشد شاه بهرام و رخ را بشست | کزان اژدها بود ناتن درست | |
| بیامد نشست از بر آن حصیر | بدر خانه بر پای بد مرد پیر | |
| بیاورد خوانی و بنهاد راست | برو تره و سرکه و نان و ماست | |
| بخورد اندکی نان و نالان بخفت | به دستار چینی رخ اندر نهفت | |
| چو از خواب بیدار شد زن بشوی | همی گفت کای زشت ناشسته روی |