| مران مرغ کارزش نبد یک درم | خریدی به افزون و کردی ستم | |
| گر ارزان خریدی ابا این سوار | نبودی مرا تیره شب کارزار | |
| خریدی مر او را به دانگی پنیر | بدی با من امروز چون آب و شیر | |
| بدو گفت اگر این نه کار منست | چنان دان که مرغ از شمار منست | |
| تو مهمان من باش با این سوار | بدین مرغ با من مکن کارزار | |
| چو بهرام برخاست از خواب خوش | بشد نزد آن باره‌ی دست‌کش | |
| که زین برنهد تا به ایوان شود | کلاهش ز ایوان به کیوان شود | |
| چو شاگرد دیدش به بهرام گفت | که امروز با من به بد باش جفت | |
| بشد شاه و بنشست بر تخت اوی | شگفتی فروماند از بخت اوی | |
| جوان رفت و آورد خایه دویست | به استاد گفت ای گرامی مه‌ایست | |
| یکی مرغ بریان با نان گرم | نبید کهن آر و بادام نرم | |
| بشد نزد بهرام گفت ای سوار | همی خایه کردی تو دی خواستار | |
| کنون آرزوها بیاریم گرم | هم از چندگونه خورشهای نرم | |
| بگفت این و زان پس به بازار شد | به ساز دگرگون خریدار شد | |
| شکر جست و بادام و مرغ و بره | که آرایش خوان کند یکسره | |
| می و زعفران برد و مشک و گلاب | سوی خانه شد با دلی پرشتاب | |
| بیاورد خوان با خورشهای نغز | جوان بر منش بود و پاکیزه‌مغز | |
| چو نان خورده شد جام پر می‌ببرد | نخستنی به بهرام خسرو سپرد | |
| بدین‌گونه تا شاد و خرم شدند | ز خردک به جام دمادم شدند | |
| چنین گفت با میزبان شهریار | که بهرام ما را کند خواستار |