| وگر وام دارد کسی زین گروه | شدست از بد وام خواهان ستوه | |
| وگر بی‌پدر کودکانند نیز | ازان کس که دارد بخواهند چیز | |
| بود مام کودک نهفته نیاز | بدوبر گشایم در گنج باز | |
| وگر مایه‌داری توانگر بمرد | بدین مرز ازو کودکان ماند خرد | |
| گنه کار دارد بدان چیز رای | ندارد به دل شرم و بیم خدای | |
| سخن زین نشان کس مدارید باز | که از رازداران منم بی‌نیاز | |
| توانگر کنم مرد درویش را | به دین آورم جان بدکیش را | |
| بتوزیم فام کسی کش درم | نباشد دل خویش دارد به غم | |
| دگر هرک دارد نهفته نیاز | همی دارد از تنگی خویش راز | |
| مر او را ازان کار بی‌غم کنم | فزون شادی و اندهش کم کنم | |
| گر از کارداران بود رنج نیز | که او از پدرمرده‌یی خواست چیز | |
| کنم زنده بر دار بیداد را | که آزرد او مرد آزاد را | |
| گشادند زان پس در گنج باز | توانگر شد آنکس که بودش نیاز | |
| ز نخچیرگه سوی بغداد رفت | خرد یافته با دلی شاد رفت | |
| برفتند گردنکشان پیش اوی | ز بیگانه و آنک بد خویش اوی | |
| بفرمود تا بازگردد سپاه | بیامد به کاخ دلارای شاه | |
| شبستان زرین بیاراستند | پرستندگان رود و می خواستند | |
| بتان چامه و چنگ برساختند | ز بیگانه ایوان بپرداختند | |
| ز رود و می و بانگ چنگ و سرود | هوا را همی داد گفتی درود | |
| به هر شب ز هر حجره یک دست‌بند | ببردند تا دل ندارد نژند |