| برانگیخت آن بارکش را ز جای | تو گفتی شد آن باره پران همای | |
| یکی گور پیش آمدش ماده بود | بچه پیش ازو رفته او مانده بود | |
| یکی تیغ زد بر میانش سوار | بدونیم شد گور ناپایدار | |
| رسیدند نزدیک او مهتران | سرافراز و شمشیر زن کهتران | |
| چو آن زخم دیدند بر ماده گور | خردمند گفت اینت شمشیر و زور | |
| مبیناد چشم بد این شاه را | نماند بجز بر فلک ماه را | |
| سر مهتران جهان زیر اوست | فلک زیر پیکان و شمشیر اوست | |
| سپاه از پس‌اندر همی تاختند | بیابان ز گوران بپرداختند | |
| یکی مرد بر گرد لشکر بگشت | که یک تن مباد اندرین پهن دشت | |
| که گوری فروشد به بازارگان | بدیشان دهند این همه رایگان | |
| ز بر کوی با نامداران جز | ببردند بسیار دیبا و خز | |
| بپذرفت و فرمود تا باژ و ساو | نخواهند اگر چندشان بود تاو | |
| ازان شهرها هرک درویش بود | وگر نانش از کوشش خویش بود | |
| ز بخشیدن او توانگر شدند | بسی نیز با تخت و افسر شدند | |
| به شهر اندر آمد ز نخچیرگاه | بکی هفته بد شادمان با سپاه | |
| برفتی خوش‌آواز گوینده‌یی | خردمند و درویش جوینده‌یی | |
| بگفتی که ای دادخواهندگان | به یزدان پناهید از بندگان | |
| کسی کو بخفتست با رنج ما | وگر نیستش بهره از گنج ما | |
| به میدان خرامید تا شهریار | مگر بر شما نوکند روزگار | |
| دگر هرک پیرست و بیکار و سست | همان کو جوانست و ناتن درست |