| نبیند چنو کس به بالای و زور | به یک تیر بر هم بدوزد دو گور | |
| تبه گردد از خفت و خیز زنان | به زودی شود سست چون پرنیان | |
| کند دیده تاریک و رخساره زرد | به تن سست گردد به لب لاژورد | |
| ز بوی زنان موی گردد سپید | سپیدی کند در جهان ناامید | |
| جوان را شود گوژ بالای راست | ز کار زنان چندگونه بلاست | |
| به یک ماه یک بار آمیختن | گر افزون بود خون بود ریختن | |
| همین بار از بهر فرزند را | بباید جوان خردمند را | |
| چو افزون کنی کاهش افزون کند | ز سستی تن مرد بی‌خون کند | |
| برفتند گویان به ایوان شاه | یکی گفت خورشید گم کرد راه | |
| شب تیره‌گون رفت بهرام گور | پرستنده یک تن ز بهر ستور | |
| چو آواز چنگ اندر آمد به گوش | بشد شاه تا خان گوهر فروش | |
| همی تاخت باره به آواز چنگ | سوی خان بازارگان بی‌درنگ | |
| بزد حلقه را بر در و بار خواست | خداوند خورشید را یار خواست | |
| پرستنده‌ی مهربان گفت کیست | زدن در شب تیره از بهر چیست | |
| چنین داد پاسخ که شبگیر شاه | بیامد سوی دشت نخچیرگاه | |
| بلنگید در زیر من بارگی | ازو بازگشتم به بیچارگی | |
| چنین اسپ و زرین ستامی به کوی | بدزدد کسی من شوم چاره‌جوی | |
| بیامد کنیزک به دهقان بگفت | که مردی همی خواهد از ما نهفت | |
| همی گوید اسپی به زرین ستام | بدزدند از ایدر شود کار خام | |
| چنین داد پاسخ که بگشای در | به بهرام گفت اندر آی ای پسر |