| چنین داد پاسخ ورا پیرمرد | کزین در که گفتی سوارا مگرد | |
| نه جا هست ما را نه بوم و نه بر | نه سیم و سرای و نه گاو و نه خر | |
| بدو گفت بهرام شاید مرا | که بی‌چیز ایشان بباید مرا | |
| بدو گفت هرچار جفت تواند | پرستارگان نهفت تواند | |
| به عیب و هنر چشم تو دیدشان | بدین‌سان که دیدی پسندیده‌شان | |
| بدو گفت بهرام کاین هر چهار | پذیرفتم از پاک پروردگار | |
| بگفت این و از جای بر پای خاست | به دشت اندر آوای بالای خاست | |
| بفرمود تا خادمان سپاه | برند آن بتان را به مشکوی شاه | |
| سپاه اندر آمد یکایک ز دشت | همه شب همی دشت لشکر گذشت | |
| فروماند زان آسیابان شگفت | شب تیره اندیشه اندر گرفت | |
| به زن گفت کاین نامدار چو ماه | بدین برز بالا و این دستگاه | |
| شب تیره بر آسیا چون رسید | زنش گفت کز دور آتش بدید | |
| بر آواز این رامش دختران | ز مستی می آورد و رامشگران | |
| چنین گفت پس آسیابان به زن | که ای زن مرا داستانی بزن | |
| که نیکیست فرجام این گر بدی | زنش گفت کاری بود ایزدی | |
| نپرسید چون دید مرد از نژاد | نه از خواسته بر دلش بود یاد | |
| به روی زمین بر همی ماه جست | نه دینار و نه دختر شاه جست | |
| بت آرا ببیند چو ایشان به چین | گسسته شود بر بتان آفرین | |
| برین گونه تا شید بر پشت راغ | برآمد جهان شد چو روشن چراغ | |
| همی رفت هرگونه‌یی داستان | چه از بدنژاد و چه از راستان |