| زن و کودک و مرد جمله مهید | یکایک همه کدخدای دهید | |
| خروشی برآمد ز پرمایه ده | ز شادی که گشتند همواره مه | |
| زن و مرد ازان پس یکی شد به رای | پرستار و مزدور با کدخدای | |
| چو ناباک شد مرد برنا به ده | بریدند ناگه سر مرد مه | |
| همه یک به دیگر برآمیختند | به هرجای بی‌راه خون ریختند | |
| چو برخاست زان روستا رستخیز | گرفتند ناگاه ازان ده گریز | |
| بماندند پیران ابی پای و پر | بشد آلت ورزش و ساز و بر | |
| همه ده به ویرانی آورد روی | درختان شده خشک و بی‌آب جوی | |
| شده دست ویران و ویران سرای | رمیده ازو مردم و چارپای | |
| چو یک سال بگذشت و آمد بهار | بران ره به نخچیر شد شهریار | |
| بران جای آباد خرم رسید | نگه کرد و بر جای بر ده ندید | |
| درختان همه خشک و ویران‌سرای | همه مرز بی‌مردم و چارپای | |
| دل شاه بهرام ناشاد گشت | ز یزدان بترسید و پر داد گشت | |
| به موبد چنین گفت کای روزبه | دریغست ویران چنین خوب ده | |
| برو تیز و آباد گردان بگه نج | چنان کن کزین پس نبینند رنج | |
| ز پیش شهنشاه موبد برفت | از آنجا به ویران خرامید تفت | |
| ز برزن همی سوی برزن شتافت | بفرجام بیکار پیری بیافت | |
| فرود آمد از باره بنواختش | بر خویش نزدیک بنشاختش | |
| بدو گفت کای خواجه‌ی سالخورد | چنین جای آباد ویران که کرد | |
| چنین داد پاسخ که یک روزگار | گذر کرد بر بوم ما شهریار |