| دو چشمش ز سر کنده زاغ سیاه | برش اسپ او ایستاده به راه | |
| برو کهترانش خروشان شدند | وزان مجلس و جام جوشان شدند | |
| چو بهرام برخاست از خوابگاه | بیامد بر او یکی نیک‌خواه | |
| که کبروی را چشم روشن کلاغ | ز مستی بکندست در پیش راغ | |
| رخ شهریار جهان زرد شد | ز تیمار کبروی پر درد شد | |
| هم‌انگه برآمد ز درگه خروش | که ای نامداران با فر و هوش | |
| حرامست می در جهان سربسر | اگر زیردستت گر نامور |