| فرود آمد از باره بهرامشاه | همی کرد زان بیشه جایی نگاه | |
| که باشد زمین سبز و آب روان | چنانچون بود جای مرد جوان | |
| بشد مهربنداد و رامشگران | بیاورد چندی ز ده مهتران | |
| بسی گوسفندان فربه بکشت | بیامد یکی جام زرین به مشت | |
| چو نان خورده شد جامهای نبید | نهادند پیشش گل و شنبلید | |
| چو شد مهربنداد شادان ز می | به بهرام گفت ای گو نیک‌پی | |
| چنان دان که ماننده‌ای شاه را | همان تخت زرین و هم‌گاه را | |
| بدو گفت بهرام کری رواست | نگارنده بر چهرها پادشاست | |
| چنان آفریند که خواهد همی | مر آن را گزیند که خواهد همی | |
| اگر من همی نیک مانم به شاه | ترا دادم این بیشه و جایگاه | |
| بگفت این و زان جایگه برنشست | به ایوان خرم خرامید مست | |
| بخفت آن شب تیره در بوستان | همی یاد کرد از لب دوستان |