| جهاندار شاه آبکش را سپرد | بشد لنبک از راه گنجی ببرد | |
| ازان پس براهام را خواند و گفت | که ای در کمی گشته با خاک جفت | |
| چه گویی که پیغمبرت چند زیست | چه بایست چندی به زشتی گریست | |
| سوار آمد و گفت با من سخن | ازان داستانهای گشته کهن | |
| که هرکس که دارد فزونی خورد | کسی کو ندارد همی پژمرد | |
| کنون دست یازان ز خوردن بکش | ببین زین سپس خوردن آبکش | |
| ز سرگین و زربفت و دستار و خشت | بسی گفت با سفله مرد کنشت | |
| درم داد ناپاک دل را چهار | بدو گفت کاین را تو سرمایه‌دار | |
| سزا نیست زین بیشتر مر ترا | درم مرد درویش را سر ترا | |
| به ارزانیان داد چیزی که بود | خروشان همی رفت مرد جهود |