| گر این اسپ سرگین و آب افگند | وگر خشت این خانه را بشکند | |
| به شبگیر سرگینش بیرون کنی | بروبی و خاکش به هامون کنی | |
| همان خشت را نیز تاوان دهی | چو بیدار گردی ز خواب آن دهی | |
| بدو گفت بهرام پیمان کنم | برین رنجها سر گروگان کنم | |
| فرود آمد و اسپ را با لگام | ببست و برآهخت تیغ از نیام | |
| نمدزین بگسترد و بالینش زین | بخفت و دو پایش کشان بر زمین | |
| جهود آن در خانه از پس ببست | بیاورد خوان و به خوردن نشست | |
| ازان پس به بهرام گفت ای سوار | چو این داستان بشنوی یاد دار | |
| به گیتی هرانکس که دارد خورد | سوی مردم بی‌نوا ننگرد | |
| بدو گفت بهرام کاین داستان | شنیدستم از گفته‌ی باستان | |
| شنیدم به گفتار و دیدم کنون | که برخواندی از گفته‌ی رهنمون | |
| می آورد چون خورده شد نان جهود | ازان می ورا شادمانی فزود | |
| خروشید کای رنج‌دیده سوار | برین داستان کهن گوش‌دار | |
| که هرکس که دارد دلش روشنست | درم پیش او چون یکی جوشنست | |
| کسی کو ندارد بود خشک لب | چنانچون توی گرسنه نیم‌شب | |
| بدو گفت بهرام کاین بس شگفت | به گیتی مرین یاد باید گرفت | |
| که از جام یابی سرانجام نیک | خنک میگسار و می و جام نیک | |
| چو از کوه خنجر برآورد هور | گریزان شد از خانه بهرام گور | |
| بران چرمه‌ی ناچران زین نهاد | چه زین از برش خشک بالین نهاد | |
| بیامد به راهام گفت ای سوار | به گفتار خود بر کنون پای‌دار |